Met de camper door Frankrijk: griep, feestgedruis en grijze tussenstops

Eerste stop: Caudry en de griep die toesloeg

De dag begon vroeg. We reden stevig door, met België langzaam vervagend in de achteruitkijkspiegel. Caudry was het eerste doel: een stip op de kaart zonder verwachtingen. De camperplaats leek eenvoudig maar praktisch, een gemeentelijk terrein met stroom en ruimte om te staan – een paar euro per dag, meer hadden we niet nodig.

Naast ons stond een salle de fête – letterlijk een feestzaal. De naam klonk als een belofte, maar op deze grijze, miezerige dag oogde het gebouw verlaten. Het echte feest moest ergens anders zijn.

En toen kwam de klap: griep. Koorts, bonkende hoofdpijn, een lichaam dat niet meer wilde. Ik probeerde mezelf onder de dekens te verstoppen, terwijl mijn vrouw het voortouw nam. Ze regelde broodjes, speelde Yahtzee met de kinderen, liet de hond uit in de regen en hield de boel draaiende. Onze dochters deden vrolijk mee, alsof mijn gehijg en geproest er gewoon bij hoorden.

Tegen de avond voelde ik me beroerder. De geplande dag in Disneyland Parijs werd een stille illusie. We besloten: Disney moest wachten, tot later.

De feestzaal die geen stilte bracht

Die avond toonde de salle de fête haar ware aard. Waar we hoopten op rust, ontvouwde zich een feest. Eerst zacht geroezemoes in de verte, daarna bonkende bassen die mijn koortsige hoofd leken te tergen. Jongeren verzamelden zich in het park naast de camper. Onder lantaarnpalen gingen flessen rond, stemmen werden luider, en de muziek denderde door de nacht.

Mijn vrouw keek me aan met een mengeling van medelijden en frustratie, terwijl ze probeerde alles onder controle te houden. Wonder boven wonder sliepen de kinderen door het lawaai. Zelfs de hond gaf zich gewonnen.

Ik lag machteloos, opgesloten in mijn eigen ellende. Urenlang was er alleen koorts en dreunende muziek, tot eindelijk de stilte terugkeerde. Bij het eerste ochtendlicht lag het park bezaaid met flessen, jassen en de geur van drank. Het feest was voorbij, maar in mijn hoofd dreunde het nog na.

Op naar Pont-Sainte-Maxence: een veilig toevluchtsoord

Met tegenzin maar ook opluchting reden we verder. Pont-Sainte-Maxence, een kleine stad aan de rivier de Oise, werd onze volgende halte. Na 2,5 uur rijden vonden we een kale parkeerplaats langs de rivier. Geen voorzieningen, maar wel water dat rustig glinsterde in het schemerlicht.

De kinderen zagen er een avontuur in. De hond genoot van lange wandelingen. Mijn vrouw hield alles draaiende zonder te klagen, terwijl ik me steeds nuttelozer voelde. Misschien, dacht ik, zou dit later een anekdote worden. Op dat moment voelde het vooral als een zware hobbel.

Grijze kilometers naar Vierzon

De volgende ochtend was er weinig veranderd. De griep hield me in zijn greep. Toch besloten we de rit voort te zetten: 800 kilometer scheidden ons nog van mijn ouders. Vierzon werd gekozen als logische tussenstop – een haalbare afstand, zodat de laatste etappe korter zou zijn.

De weg erheen was grijs en nat. Regen hing als een deken over het landschap. Zelfs Parijs, normaal berucht om zijn chaos, lieten we verrassend soepel achter ons. Onze trouwe camper, Catootje, zuchtte en snorde als een oud paard, maar bracht ons waar we moesten zijn.

Vierzon: asfalt en berusting

Bij aankomst in Vierzon wachtte ons een plek die weinig te bieden had: een verlaten asfaltstrook achter huizen, naast een stilstaand gemaal. Geen stroom, geen toiletten, geen uitzicht. Slechts een veilige plek om te overnachten.

Ik dacht terug aan eerdere reizen, toen we hier al eens waren – maar toen in een hotel, met zachte bedden en stromend water. Wat een verschil met deze koude camperplek.

Magriet, onvermoeibaar als altijd, regelde alles. Ze liep op haar tandvlees, maar liet het niet merken. Terwijl zij de kinderen en hond bezighield, lag ik in de camper en vroeg me af wie in hemelsnaam bedacht had dat reizen met griep een goed idee was.

Toch, ergens tussen regen en uitputting, vond ik een sprankje hoop. Morgen was er nog één etappe, daarna zouden we bij mijn ouders zijn. Het asfalt voelde eindeloos, maar ik wist: dit is niet voor altijd.

Reizen is niet altijd rozengeur

Deze dagen in Frankrijk lieten ons zien dat reizen niet alleen draait om hoogtepunten. Soms is het griep, lawaai en grijze parkeerplaatsen. Maar ook dan is er de kracht van samen doorzetten – een vrouw die alles draaiende houdt, kinderen die overal een avontuur in zien, en een camper die ons ondanks alles vooruitbrengt.