Het was nog vroeg in de ochtend toen we met Catootje de parkeerplaats opdraaiden. De lucht was nog zacht en koel, met een lichte nevel die over het landschap hing. Voor ons lag een van de indrukwekkendste plekken die we tijdens onze reis door Normandië zouden bezoeken: het Amerikaanse oorlogskerkhof in Colleville-sur-Mer, beter bekend als het Normandy American Cemetery and Memorial.

Tijdens onze reis door Normandië kom je ontelbaar veel musea tegen. Het is onmogelijk ze allemaal te bezoeken, en eerlijk gezegd vinden wij niet alle musea even interessant. Wij hebben een zwak voor de kleinere, vaak verborgen plekjes die je echt iets laten voelen van de geschiedenis.

Soms beland je op een plek die niet op je route stond, maar die je nog weken later niet uit je hoofd krijgt. Dat gebeurde ons bij de Oder Warther Stelling in Polen, ook wel bekend als de Międzyrzecz Linie of het Ostwall complex. We kwamen er niet met een strak plan of een ingeplande excursie, maar bij puur toeval. En juist dat maakte het avontuur zo bijzonder.

Er zijn van die dagen dat je jezelf afvraagt: Waar zijn we nu terechtgekomen? Normaal gesproken probeer ik extreem toeristische plekken te vermijden. Massa’s mensen, selfies in rijen en overvolle parkeerplaatsen zijn niet mijn ding. Maar af en toe maak ik een uitzondering. Voor gekke, bizarre, of onverwacht hilarische bezienswaardigheden. En ja, de grootste koekoeksklok ter wereld in het Zwarte Woud valt precies in die categorie.

Als gezin droomden wij ervan om Europa te verkennen met onze kinderen, maar we stonden voor een uitdaging: hoe combineer je de Nederlandse leerplicht met een langdurige reis? Na open communicatie met de school en het nemen van weloverwogen stappen, maakten we onze droom waar.

Reizen met een camper heeft ons leven veranderd. In ons boek “Een reis vol ontmoetingen” nemen we je mee op onze avonturen, en laten we zien dat het niet alleen gaat om bestemmingen, maar vooral om de reis zelf.

Voordat we de bus de volgende dag weer in beweging zetten voor een lange rit door Scandinavië, besluit ik een laatste inspectie uit te voeren. De bus heeft zich tot nu toe uitstekend gehouden: geen vreemde geluiden, geen lekkages en geen waarschuwingslampjes op het dashboard. Toch weet ik dat het leven onderweg soms onvoorspelbaar is, zeker als we van plan zijn om ruiger terrein te verkennen. De komende weken staan er kilometers grindwegen, off-road paadjes en verlaten Noorse bossen op de planning. Daarom is het cruciaal dat alles in topvorm is.

Na ons bezoek aan de indrukwekkende Kravica watervallen, met hun spectaculaire nevel en oorverdovende geraas, besluiten we onze reis voort te zetten richting de Kroatische grens. Hoewel de watervallen adembenemend zijn, hangt er weinig ontspannen sfeer. Het voorseizoen maakt de plek kil en de kracht van het smeltwater laat de omgeving letterlijk trillen. De parkeerplaats, slechts een paar meter van het vallende water, voelt meer als een amfitheater in de frontlinie van de natuur dan als een plek om tot rust te komen.

Stel je voor: je hebt eindelijk die prachtige oldtimer-camper te pakken, boven de 3,5 ton, helemaal klaar om de wereld mee te ontdekken. Je ziet jezelf al rijden, langzaam over binnenweggetjes, zwaaiend naar andere camperaars. Maar voor je écht kunt gaan, moet de saaie maar o zo belangrijke kant geregeld worden: de verzekering.

De Mercedes OM314 motor staat bekend als oersterk en betrouwbaar. Maar zelfs de beste motor loopt niet goed zonder schone brandstof. Daarom zit er een voorfilter tussen de tank en de motor. Dit filter houdt vuil, water en roest tegen.

De volgende dag zetten we koers naar Nysätra, een plek die ik al een tijdje in gedachten had. Verscholen in de bossen ligt een prachtig meer, en het lijkt de perfecte locatie om te stoppen. Ons doel is om misschien wat elanden te spotten, aangezien dit gebied rijk is aan natuur en dieren. Vooral in de avond zouden we geluk kunnen hebben, omdat er vaak elanden te vinden zijn.

De reis naar Bosnië en Herzegovina voelde meteen anders. Niet slechter, niet beter, gewoon… anders. Terwijl we door het landschap reden, werden we betoverd door groene heuvels en kleine dorpjes die leken vast te houden aan een eenvoudiger tijdperk. Bosnië had een eigen ritme, een rauwe schoonheid die zowel vervallen als nieuw combineerde, en op sommige plekken waren de sporen van de oorlog nog onmiskenbaar aanwezig. Het gaf het landschap een eerlijke, bijna poëtische uitstraling.