Met de bus naar Butrint: grensovergang Qafë Botë, regenbuien en een nacht aan het Vivari-kanaal

Van berglandschap naar grensovergang

Vanaf de kust reden we 61 kilometer richting Albanië. In plaats van de drukke hoofdroute kozen we voor de kleinere overgang bij Qafë Botë – een verstandige keuze met een bus. De weg kronkelde door een kaal, bergachtig landschap dat haast Tibetaans aandeed. Het contrast met de bruisende boulevard van de dag ervoor kon niet groter zijn: waar gisteren vliegers de lucht vulden en mensen langs de zee flaneerden, heerste hier stilte en verlatenheid.

Een surrealistisch grensstation

Bij de grenspost werd de verlaten sfeer alleen maar sterker. Het kale terrein, de lege horizon en de rustige aanwezigheid van enkele grenswachten gaven de plek een bijna Oostblok-achtige uitstraling.

De controle verliep gemoedelijk maar grondig. Bij het eerste loket werden al onze papieren gecontroleerd; bij het tweede loket moesten we het dierenpaspoort van de hond laten zien. Alles bleek in orde en we konden door.

Aan de Albanese kant volgde nog een kort oponthoud. De douanier vroeg ons de motor uit te zetten – onze bus maakte onder de overkapping een oorverdovend lawaai en blies uitlaatgassen recht onder hun neus. Na enkele minuten getik op een verouderd computerapparaat kregen we een handgebaar: we mochten verder.

"Insurance!" – een twijfelachtige ontmoeting

Nog geen honderd meter voorbij de grens verscheen er een man in pak, zwaaiend en roepend: “insurance!”. Hij probeerde ons te overtuigen dat we niet verzekerd waren en bood ons een aanvullende verzekering aan. Hoewel hij aandrong, was meteen duidelijk dat hij geen officiële functionaris was. Gelukkig stond Albanië gewoon op onze groene kaart en konden we veilig doorrijden. Het leek meer een lokale poging om wat extra geld te verdienen.

Navigatieproblemen in de regen

Net toen we opgelucht verder reden, barstte de hemel open. Binnen minuten veranderde de weg in een glinsterende rivier. Tot overmaat van ramp kwam er een sms van de telecomprovider:
“Let op: u bevindt zich in een gebied waar uw MB’s niet binnen uw bundel vallen. Kosten: €4 per MB.”

Omdat we geen offline kaarten hadden gedownload, werd navigeren plotseling een uitdaging. Met enkel een globale kaart en wat intuïtie baanden we ons een weg door de regen richting Butrint.

Het pontje over het Vivari-kanaal

Na wat een eeuwigheid leek, bereikten we het Vivari-kanaal. Daar wachtte ons een klein, roestig pontje – een metalen platform dat met kabels heen en weer trok. Het schommelde vervaarlijk toen we met de bus oprijden, maar de overtocht verliep zonder problemen.

Aan de overkant besloten we voorlopig te parkeren. Het idee om verder te rijden in de stortregen was niet aantrekkelijk.

Starlink, blauwe lucht en onverwachte rust

Op de parkeerplaats bij een vissershaventje zetten we onze Starlink-installatie op. Binnen enkele minuten hadden we internet en konden we kaarten downloaden. Tegen de tijd dat alles werkte, trok de regen weg en verscheen er een blauwe lucht. Het uitzicht veranderde compleet: een kalm kanaal, groene heuvels en de ingang van een UNESCO-werelderfgoedlocatie vlakbij.

We besloten hier de nacht door te brengen.

Toestemming van de bewakers van Butrint

Omdat we zeker wilden zijn, vroeg ik toestemming aan een van de bewakers van Butrint. Strak in uniform en bewapend straalden ze autoriteit uit. De man die ik aansprak luisterde aandachtig en knikte na mijn uitleg.
“Voor één keer is het goed.”

Met opluchting keerde ik terug naar de bus: we mochten blijven.

Een avond vol vissersleven

De avond bleek magisch. Het pontje bleef af en aan varen, vol met auto’s, scooters en zelfs vrachtwagens. Onder de grote spotlamp werd het platform een ontmoetingsplek voor vissers die lachend verhalen uitwisselden. Op het water dobberden bootjes en drijvende platforms, waar vissers met plastic flessen en netten iets vingen dat op mini-garnalen leek.

Wij genoten vanuit de bus van een eenvoudige maaltijd, met uitzicht op het kanaal dat rood kleurde in de ondergaande zon. De enige geluiden waren het zachte gebrom van het pontje en het geroezemoes van de vissers.

Een onverwachte overnachting bij Butrint

Wat begon als een dag vol regen en onzekerheid eindigde in een rustige avond vol eenvoud en schoonheid. Het onverwachte verblijf aan het Vivari-kanaal herinnerde ons eraan waarom reizen zo bijzonder is: soms vind je de mooiste plekken juist als je ze niet plant.