We besloten om twee nachten in Pisa te blijven. Onze camperplek ligt op slechts twee kilometer van de beroemde toren ,perfect voor een wandeling, net genoeg beweging maar niet te ver. We staan op een bewaakte en betaalde camperplek, want hoewel wild kamperen verleidelijk klinkt, voelt het veiliger om hier te staan. Met een openzwaaiende achterdeur, rondspringende kinderen en een nieuwsgierige hond langs de straat? Dat is geen ideale combinatie, al zouden we het stiekem graag willen geloven, haha!
Onze camperplek is prima: omgeven door bomen en een veilige sfeer. Alles wat we nodig hebben, is aanwezig, en de stad Pisa zelf voelt gezellig en levendig. Natuurlijk is de toren hét hoogtepunt, maar vandaag slaan we die over. We zijn hier niet per se voor de toren , althans, niet vandaag. Met het druilerige weer in februari moet er ook wat gewassen worden, dus besluiten we ons voor de rest van de dag op andere activiteiten te richten. (ps : alle afbeeldingen zijn klikbaar)
Op Weg naar de Wasserette
Hoewel we een wasmachine in de camper hebben, is het in februari lastig om de was goed droog te krijgen door het vochtige weer. Een wasserette is dus de beste oplossing. Met een regenboogtas vol vuile was, een beetje optimisme, maar zonder al te hoge verwachtingen, stappen we naar buiten. De rest van het gezin volgt me als een soort ‘kudde’, terwijl ik de tas vooruit sleep. De kilometerlange wandeling naar de eerste wasserette voelt zwaar met de volle tas in mijn handen , waarom moet ik eigenlijk altijd de was dragen?
Eenmaal aangekomen, blijkt de deur gesloten. Het pand is vervallen en de machines zijn verdwenen. Teleurgesteld lopen we door naar een andere wasserette die we via Google Maps hebben gevonden, weer een kilometer verderop.
Tweede Kans
Bij de tweede wasserette hebben we gelukkig meer geluk: het is open, maar alle machines zijn bezet. We wachten geduldig en zien uiteindelijk een kleine machine beschikbaar. Daar proppen we al onze was in, terwijl we wachten. Intussen besluit Magriet naar de bakker te gaan voor iets lekkers.
Tien minuten later komt ze terug, met lege handen. De communicatie met de bakker verliep moeizaam, en kaas kopen bleek te lastig. Ik neem het stokje over, en met een mix van handgebaren en wat Italiaans weet ik uiteindelijk iets kaasachtigs te bemachtigen plus een verrassend lekker broodje waarvan ik niet weet wat het precies is. Trots keer ik terug naar de wasserette, waar we na 12 euro en een beetje zeep eindelijk weer verder kunnen.
Pisa Verkennen
Met schone was en een volle buik wandelen we terug naar de camperplek. Het weer is grijs, maar gelukkig niet koud. We besluiten de middag te besteden aan een wandeling door Pisa. Mijn oudste dochter Myrthe en ik nemen de hond mee en slenteren door de stad.
We komen langs een oud aquaduct, dat nu alleen nog herinnert aan vervlogen tijden. Het water stroomt er niet meer door, maar het blijft prachtig. Wat ons vooral opvalt, zijn de vele sinaasappel-, citroen- en kiwi-bomen die overal groeien. In onze familie betekent een fruitboom niet ‘kijken’, maar ‘plukken’. Mijn opa, bekend als meesterfruitplukker in de Betuwe, had nooit een stoofpeer of appel veilig. Die traditie wil ik graag doorgeven aan Myrthe.
Dus sluipen we een tuin in en plukken een kiwi, een sinaasappel en een citroen. Terug in de camper kijken we elkaar ondeugend aan met ons fruitmandje. Mijn opa zou trots zijn geweest.
Avondeten in de Camper: Pizza
‘s Avonds sluiten we de dag af met een klassieke Italiaanse pizza. En het mooiste: ze bezorgen gewoon bij de camper! De bezorger lijkt voor het eerst een pizza bij een camperbus te bezorgen, maar het lukt vlekkeloos. Wij genieten van de pizza, van de kleine chaos van de dag en van het feit dat we niet de toren van Pisa nodig hadden om een perfecte dag te hebben. Vandaag hebben we fruit geplukt, gewassen, gewandeld en pizza gegeten ,meer hoeft een vakantie niet te zijn.
Reeds 3500 stuks verkocht
Download hier onze E-PUB en lees het boek ontspannen op je telefoon, tablet of e-reader.
Als je Mark van der Werf een paar jaar geleden had verteld dat hij samen met zijn vrouw Magriet, dochters Myrthe (2014) en Marlijn (2015), en hun hond zeven maanden in een oude Mercedes-bus door Europa zou trekken, had hij waarschijnlijk hard gelachen. Toch begon alles met een spontane Marktplaats-vondst: een roestig busje dat de familie liefkozend Catootje noemde. Wat aanvankelijk een impulsieve aankoop leek, groeide uit tot een groots avontuur.
In dit boek neemt Mark je mee vanaf de eerste dagen van klussen en plannen tot de vele hoogte- én dieptepunten onderweg. Geen opgepoetst verhaal vol perfecte Instagram-plaatjes, maar een eerlijke, humoristische en rauwe inkijk in het leven op de weg. Van eindeloos passen en meten bij de camperbouw tot het trotseren van modderige wegen, onverwachte wendingen en de betovering van de middernachtzon.
Met praktische tips, hilarische anekdotes en een flinke dosis Rotterdamse nuchterheid laat Mark zien dat zo’n avontuur voor iedereen binnen handbereik ligt. Je hoeft geen ervaren klusser of doorgewinterde reiziger te zijn – zolang je durft te dromen, te improviseren en te genieten van het moment.
Een inspirerend verhaal voor iedereen die denkt: “Dat wil ik ook!”
Of je nu zelf een oude bus op de oprit hebt staan, of gewoon verlangt naar een vleugje vrijheid.
Reactie plaatsen
Reacties